Wenezuela 2010 - część II

Rio Ninchara
Ruszyliśmy rano, czyli po 9-ej. Przed nami dużo godzin płynięcia, dużo kilometrów, rzeki przed nami mało żeglowne, problemy mają się zacząć w momencie wpłynięcia na Rio Ninchara. Pierwsze 2h płynięcia Rio Caurą upłynęły nam szybko.







Wreszcie dotarliśmy do ujścia Rio Ninchare







po kilku godzinach płynięcia Nincharą













czas na chwilkę przerwy











Yamil



przed dalszą drogą a jeszcze kilka godzin płynięcia przed nami.





uf dopłynęliśmy do ujścia Rio Tabaru do Ninchare









Na przedostatnim zdjęciu widać wystającą skałkę/wysepkę, która normalnie jest pod wodą, jak kolejne dni miały pokazać skałka obdarzała pięknymi i walecznymi piquami. Grzesiek miał na wędce rekordową piquę, złowioną na upatrzonego, dostała błystkę pod nos i zagryzła. Piquę, która miała ponad metr długości, niestety delikatnie zapięta, na krótkiej lince po kilku minutach się spięła.


o to ta skałka

Po krótkim odpoczynku już Rio Tabaru płyniemy dalej, został nam tylko krótki skok do obozowiska, niecałe 15 minut podobno. Niestety z racji niżówki z 15 minut zrobiła się godzina w trakcie której przeciągaliśmy łodzie przez kilka skalnych progów, a kamulce potrafiły nam sterczeć nad głowami, kamulce które przy normalnym stanie wody ledwie wystają, albo są całkiem pod wodą.








Urubu

Wreszcie dopłynęliśmy do obozowiska po męczącej podróży. Pora na rozbicie i zakwaterowanie.











Pod jednym z tych hamaków miała swoją norę tarantula, w której zresztą mieszkała a w bezpośrednim sąsiedztwie rozbite namioty. Zresztą wśród chłopaków były na noc bitwy o butelki po Coca coli, w celu wiadomym, żeby nie musieć iść w dżunglę po nocy w wiadomym celu. A w bezpośredniej bliskości też niewolno żeby nie ściągnąć wszystkiego co biega i lata do siebie, które to by przybiegło i przyleciało żeby uzupełnić minerały.





Na drugi dzień mieliśmy bardzo ambitne plany, złowić całe mnóstwo dużych ryb, coś upolować i obłowić jak największy odcinek rzeki. Dla tego też podzieliliśmy się na 3 łodzie i między nie podzieliliśmy rzekę do obłowienia. Dwie łodzie miały popłynąć w dół w pewnym odstępie od siebie i w miarę możliwości różnymi brzegami a jedna w górę. Na każdej 3 pescadores znaczy wędkarzy nastawionych tylko na jeden cel. Złowić rybę życia co by nie znaczyło to wyrażenie. Dla mnie każda pierwszy raz złowiona to była życiówka, potem najwyżej można się starać aby poprawić wynik.







































po kolejnym męczącym dniu czas było wracać do obozowiska. Jednak kilkanaście godzin na twardej łódce daje się we znaki, nawet gdy była możliwość na trochę rozprostować nogi na piasku. W obozowisku czekała na nas lokalna kuchnia, dary rzeki i dżungli. Czyli Aguti, miejscowa nazwa Lappa i ryby oczywiście.





Faktem jest że kucharce tylko gotowanie wychodziło w miarę a i to nie do końca bo przypraw za dużo nie dawała jak to Indianka, ale ja tam wybredny nie byłem jadłem wszystko to co podali, piłem to co było do picia no z małym wyjątkiem, ponieważ Rumu nie rozcieńczałem Colą. Piłem czysty, czasem lodu tylko dorzuciłem. Że słuszną taktykę obrałem było jasne. Ja nie miałem żadnych sensacji żołądkowych, natomiast koledzy miewali różne różniste ;) ;).


zmrok nad Rio Tabaru

Następny dzień też był napięty, zbliżał się koniec wyprawy. Plan był że wędkując powoli wracamy do Conwissy. Jak się okazało ten dzień był mój. Złowiłem 3 bocony, piquę a 4-a bocona zeszła z kotwicy, wcześniej ją rozginając.






















piqua



A kotwice nie byle jakie jak już wspominałem wcześniej, podwójne morskie Ownery. Ryba około 4kg płynęła pod prąd rwącej rzeki jak by to był ścigacz okrętów podwodnych, nie do zatrzymania, mimo linki 80lbs i wędziska do 220g wyrzutu.



To były już niestety ostatnie chwile na Tabaru i na Ninchare. Jeszcze tylko pokazała nam się wioska indiańska przy ujściu Ninchary do Caury. W której uzupełniliśmy na naszej łódce Piwo, bo nie było nic oraz nazbieraliśmy mango żeby przegryźć. Za Piwo trzeba było zapłacić i to słono, mango były za darmo prosto spod i z drzewa.



i prosto do obozu, do Conwissy.







Odpocząć przed dniem następnym, dniem powrotu do cywilizacji i do miasta. Ale nim to nastąpi, zaplanowaną jeszcze mamy wizytę w pobliskiej wiosce indiańskiej. Z Yamilem ustaliliśmy że odwiedzimy ją i zakupimy ewentualnie jakieś souveniry, no i jeszcze pożegnalna rybałka na „kamieniach ducha” jak je Indianie nazywają.
















Miejscówka przywitała nas świeżymi kocimi śladami. Ocelot podobno je zostawił.





Oraz krótka wizyta w sklepiku, który znajdował się we wsi




W celu uzupełnienia płynów, ponieważ rozsychaliśmy się jak beczki.
Powrót oczywiście był z przygodami, ponieważ tuż przed Maripą zabrakło nam paliwa i silnik stanął. Wprawdzie z prądem mieliśmy, ale na łodzi tylko jedno wiosło nie typu „pagaj”. Yamil próbował wiosłować, to wskoczył do wody i sam „na pych” łódkę, ale efektu to nie przynosiło, więc wpadliśmy na pomysł, że gringo pomogą. Kucharki co z nami płynęła zapytaliśmy się czy ma pod ręką „platery” czyli talerze. Miała no to wiosła, ups talerze w dłoń i heja.







Dzieciarnia co na brzegu była miała setny ubaw, Mało z kamieni do wody nie powpadała, tak się kulgała ze śmiechu. Wreszcie dobiliśmy do portu, po wyładowaniu się na brzeg, rytuał pakowania się znowu powtórzył. Podjechał Louis (właściciel łodzi i silników, które nas woziły) zapakowaliśmy się na półciężarówkę i pojechaliśmy do niego do domu, gdzie czekaliśmy na transport do Ciudad Bolivar.





W naszej posadzie w Ciudad Bolivar znaleźliśmy się późnym wieczorem. Wreszcie trochę cywilizacji, Prysznic i klimatyzowany pokój. Zasnąć było jednak trudno. Niepokoiły nas dochodzące wieści że znowu wulkan się obudził i są spodziewane utrudnienia w ruchu. Na dodatek nie udało nam się zrobić odprawy lotniskowej przez Internet, tak jak to zrobiliśmy gdy wylatywaliśmy do Wenezueli. Więc niepewność była, później okazało się że uzasadniona.
Rano znowu pakowanie się do Vana i 3h jazda do Puerto Ordaz, skąd mieliśmy bezpośredni lot do Caracas, taki żebyśmy zdążyli na lot do Madrytu.




Orinoko z lotu ptaka

Niestety. Obawy okazały się słuszne. W Caracas okazało się że nasz lot z racji wulkanu opóźniony jest o ponad 6h w związku z czym spóźnimy się na zabukowany lot Madryt-Berlin. Na szczęście Iberia stanęła na wysokości zadania. Odprawili nas od razu do Berlina. Przyznając nam miejsca w bussines classie na lot z Madrytu do Berlina. A na czas oczekiwania w Caracas otrzymaliśmy vouchery na obiad. Z perturbacjami wylecieliśmy z Caracas tuż po 22-ej, gdy wylot planowany był o 14-ej a po przesunięciu o 20.50.
W Madrycie mieliśmy czas oczekiwania niemalże 10h ale wredny wulkan znowu się odezwał, już był nawet rozpatrywany wariant powrotu transportem kołowym z Madrytu, na szczęście samolot leciał, wprawdzie poślizg wyniósł ponad 2h w stosunku do planu ale się udało. Wylecieliśmy.









W Berlinie na lotnisku Tegel byliśmy tuż przed północą, skąd zabrał nas zamówiony bus do Stargardu Szczecińskiego. Tam się rozstaliśmy z kolegami. Jedni mieszkali na miejscu, inni mieli samochód na parkingu, jeszcze inni wzięli taxi bo się dogadali i za przystępną cenę pojechali do domu. Ja z Bartkiem czekaliśmy na pociąg, który dopiero o 6-ej rano był. W domu byłem po 17-ej. Tak zakończyła się niemal 60-o godzinna podróż powrotna, jeśli liczyć od obozowiska nad Rio Caura. Oraz wyprawa życia, która jeszcze długo mi się śniła. Czy pojadę jeszcze raz: Oczywiście że tak. Już planowana jest następna na rok 2012, ale o tym jeszcze cicho sza. Znowu pomysł padł na urodzinowej wyspie WCWI, znowu hasło rzucił Bartek, a mi „w to graj”. Przyszły rok będzie spokojniejszy trochę. Pewnie tylko a może aż Norwegia i Szwecja. Szwecja klasycznie za szczupłymi, ale nie tylko. Jest trochę znajomych w Norwegii również więc wypad będzie na hasło, wchodzą Łosośki, wsiadamy i jedziemy, takie są plany, czy zrealizowane zostaną? Czas pokaże.
P.s. Całościowy koszt wyprawy łącznie ze sprzętem i wyposażeniem, którego nie miałem, ciuchy itp. itd. wyniósł mnie około 11tys złotych.
Pobyt na miejscu czyli wszystko to co zapewniali organizatorzy (bilety lotnicze, międzynarodowe i krajowe, wyżywienie, piloteiros, łodzie, silniki) + alkohole na miejscu, które nie były wliczone w koszta oraz souveniry wyniosły mnie 3200 USD.

Kiersnowski Artur

Foto:
Ciesielski Tomasz
Mikulski Bartosz
Przetacznik Janusz
autor